Carmine “Mino” Raiola. De meeste Ajacieden zullen een vieze smaak in de mond krijgen bij het horen van deze naam. Raiola is een spelersmakelaar, een zaakwaarnemer. Een persoon die verdient aan de handel in voetbalcontracten.
In Nederland is een spelersmakelaar verplicht een KNVB licentie te hebben. Die licentie geeft een spelersmakelaar bevoegdheid om voor spelers en BVO's op te treden in het kader van arbeidsovereenkomsten. Ook mogen zij overschrijvingen van spelers te regelen, in binnen- en buitenland. Dit is met name van belang omdat een speler zelf weinig zicht zal hebben op de nationale en internationale regelgeving op het gebied van arbeidsovereenkomsten en overschrijvingen.
Het zou logisch zijn als een makelaar door de spelers zelf zou worden betaald. Een spelersmakelaar werkt nu eenmaal voor een speler, alleen dit mag wettelijk niet. Feitelijk worden spelersmakelaars betaald door de clubs. In contractuele besprekingen wordt een percentage van het salaris van de speler bedongen als commissie voor de zaakwaarnemer. Doorgaans zit dit tussen de 3 en 7 procent van het salaris van de speler maar bij louche makelaars kan dit veel hoger liggen.
Daarnaast bieden spelersmakelaars extra diensten aan. Schoencontracten, verzekeringen, relaties met de media. Overal waar de speler commerciële belangen in heeft, kan de makelaar zijn belangen behartigen. Tegen een commissie natuurlijk.
Dat lijken dus allemaal legale en zelfs misschien wel noodzakelijke praktijken. Toch hoor je veel over gangster praktijken, wurgcontracten en natuurlijk over de rol van zaakwaarnemers in transfers. Recent nog kwam een speler waar Ajax in geïnteresseerd was in het nieuws vanwege een wurgcontract. Helaas kan hier nauwelijks iets aan gedaan worden, want zo’n contract is wel een rechtsgeldige overeenkomst. Ook al heeft zo’n "makelaar" geen licentie. Ook is de gang van zaken rond transfers regelmatig minder dan fris te noemen. Omdat de zaakwaarnemers een percentage van het salaris ontvangen zullen deze altijd proberen hun spelers daar weg te zetten waar ze het er het meest aan kunnen verdienen.
Dat verklaard bijvoorbeeld waarom Grygera en Maxwell destijds niet wilde bijtekenen bij Ajax. Beide spelers hadden daar wel oren naar een nieuw contract maar Raiola zag de interesse vanuit Italië. Hij overtuigde beide heren om niet bij te tekenen en beiden vertrokken transfervrij bij Ajax. Natuurlijk gingen ze in Italië een aanzienlijk hoger salaris verdienen.
Zaakwaarnemers zijn een noodzakelijk kwaad. Enerzijds vertegenwoordigen alles wat er mis is met het moderne voetbal waar de commercie boven het sportieve gaat. Anderzijds zijn ze bittere noodzaak in de buitengewoon complexe wereld van internationale contracten en regelgeving. Ten slotte, wat misschien wel het belangrijkste is, geven ze een speler de mogelijkheid om zich volledig te richten op dat wat belangrijk is: Voetbal. Misschien vatten de Amerikanen het wel het best samen “Can’t live with them, can’t live without them.”
In Nederland is een spelersmakelaar verplicht een KNVB licentie te hebben. Die licentie geeft een spelersmakelaar bevoegdheid om voor spelers en BVO's op te treden in het kader van arbeidsovereenkomsten. Ook mogen zij overschrijvingen van spelers te regelen, in binnen- en buitenland. Dit is met name van belang omdat een speler zelf weinig zicht zal hebben op de nationale en internationale regelgeving op het gebied van arbeidsovereenkomsten en overschrijvingen.
Het zou logisch zijn als een makelaar door de spelers zelf zou worden betaald. Een spelersmakelaar werkt nu eenmaal voor een speler, alleen dit mag wettelijk niet. Feitelijk worden spelersmakelaars betaald door de clubs. In contractuele besprekingen wordt een percentage van het salaris van de speler bedongen als commissie voor de zaakwaarnemer. Doorgaans zit dit tussen de 3 en 7 procent van het salaris van de speler maar bij louche makelaars kan dit veel hoger liggen.
Daarnaast bieden spelersmakelaars extra diensten aan. Schoencontracten, verzekeringen, relaties met de media. Overal waar de speler commerciële belangen in heeft, kan de makelaar zijn belangen behartigen. Tegen een commissie natuurlijk.
Dat lijken dus allemaal legale en zelfs misschien wel noodzakelijke praktijken. Toch hoor je veel over gangster praktijken, wurgcontracten en natuurlijk over de rol van zaakwaarnemers in transfers. Recent nog kwam een speler waar Ajax in geïnteresseerd was in het nieuws vanwege een wurgcontract. Helaas kan hier nauwelijks iets aan gedaan worden, want zo’n contract is wel een rechtsgeldige overeenkomst. Ook al heeft zo’n "makelaar" geen licentie. Ook is de gang van zaken rond transfers regelmatig minder dan fris te noemen. Omdat de zaakwaarnemers een percentage van het salaris ontvangen zullen deze altijd proberen hun spelers daar weg te zetten waar ze het er het meest aan kunnen verdienen.
Dat verklaard bijvoorbeeld waarom Grygera en Maxwell destijds niet wilde bijtekenen bij Ajax. Beide spelers hadden daar wel oren naar een nieuw contract maar Raiola zag de interesse vanuit Italië. Hij overtuigde beide heren om niet bij te tekenen en beiden vertrokken transfervrij bij Ajax. Natuurlijk gingen ze in Italië een aanzienlijk hoger salaris verdienen.
Zaakwaarnemers zijn een noodzakelijk kwaad. Enerzijds vertegenwoordigen alles wat er mis is met het moderne voetbal waar de commercie boven het sportieve gaat. Anderzijds zijn ze bittere noodzaak in de buitengewoon complexe wereld van internationale contracten en regelgeving. Ten slotte, wat misschien wel het belangrijkste is, geven ze een speler de mogelijkheid om zich volledig te richten op dat wat belangrijk is: Voetbal. Misschien vatten de Amerikanen het wel het best samen “Can’t live with them, can’t live without them.”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten